Krótki spacer w poszukiwaniu rosiczek
Wspomnienia z trasy
Na ten małą przechadzkę zdecydowaliśmy się zainspirowani wizytą na Niknącej Łące w Górach Stołowych. Szybko skojarzyliśmy, że jest jeszcze jedno miejsce, które chcieliśmy ponownie zobaczyć — Ścieżka na Torfowisko pod Zieleńcem.
Start ścieżki od razu postawił sprawę jasno: tu nie będzie długiej rozgrzewki. Od pierwszych kroków idziemy ostro w górę — drobne kamienie pod stopami, wijąca się ścieżka i mnóstwo korzeni drzew, które zmuszają do patrzenia pod nogi. Wysokie drzewa nad nami tworzą zielony tunel.
Podejście strome, miejscami męczące, prowadziło nas dalej w gęstszy las, aż w końcu wyszliśmy na prostszy odcinek — szeroka droga prowadzi teraz łagodniej przez las.
Po chwili docieramy do wiaty — jest tu sporo miejsca do odpoczynku: stoły piknikowe, miejsce na ognisko, spokojna atmosfera. To świetne miejsce na głębszy oddech.
Na trasie mijamy także tabliczki edukacyjne, które opowiadają o torfowisku i jego wyjątkowej roślinności.
Tuż przed wejściem na kładkę zaskoczył nas widok ciemnej, niemal czarnej wody. Tablica informacyjna uspokaja — woda jest pitna, a swój kolor zawdzięcza kwasom humusowym, które nadają jej tę ciemną barwę.
Kładka prowadziła przez sam środek torfowiska. Szliśmy powoli napawając się widokiem.
Słychać było cykanie owadów, słońce świeciło, a wokół dominowały charakterystyczne krajobrazy: martwe, szare drzewa kontrastujące z żywymi, zielonymi brzózkami i niskimi drzewkami, które powoli zaczynają zarastać torfowisko.
Szukaliśmy rosiczek — w zeszłym roku widzieliśmy ich tu więcej, teraz udało się znaleźć tylko jedną. Za to widać, że teren jest bardziej podmokły niż rok temu i pojawiło się więcej młodych brzóz.
Na końcu kładki spróbowaliśmy podejść do ostatniej tablicy informacyjnej, ale teren był mocno grząski — odpuściliśmy i zrobiliśmy zdjęcie z dystansu.
W drodze powrotnej zdecydowaliśmy się na szlak rowerowy — prostszy i łagodniejszy dla kolan.
Spacer zamienił się w przyjemny marsz wśród pięknych widoków: niebieskie niebo nad głową, soczysta zieleń lasu wokół, a po drodze znów cisza i spokój.
Miejsce przywołało nam wspomnienia z Poleskiego Parku Narodowego — podobny krajobraz, podobna drewniana kładka i ta sama kojąca cisza z odgłosami owadów w tle.
Nasza perspektywa
Co cieszy
- Miejsce jest spokojne, nieprzeładowane bodźcami, idealne na „zresetowanie głowy”. Kładka, szum wiatru i cykanie owadów dają poczucie rytmu i bezpieczeństwa.
- Krótki dystans, ale pełen różnorodności: strome podejście, cień lasu, drewniana kładka i otwarte przestrzenie torfowiska.
- Mało ludzi: spokój i brak tłumu pozwalał się skupić i wyciszyć. Natomiast innym razem spotkaliśmy tutaj więcej turystów, więc jak widać zależy od dnia.
- Ciekawe tablice edukacyjne: nie za dużo treści, w sam raz, by zaciekawić.
- Łatwy powrót prostszym szlakiem: idealna opcja dla zmęczonych kolan.
Co męczy
- Początkowe strome podejście: wymagające fizycznie i nieco trudne przy nadwrażliwości na intensywny wysiłek
- Słabo widoczne rosiczki: trochę rozczarowanie, bo pamiętaliśmy więcej z poprzednich lat
- Podmokły teren przy końcowej tablicy: utrudniony dostęp i brak opcji zobaczenia wszystkiego z bliska
Spacer czy wyzwanie?
To raczej krótki spacer z elementami wyzwania. Początek jest wymagający (ostro w górę, dużo kamieni i korzeni), ale całość można pokonać spokojnym tempem i dostosować trasę powrotną, wybierając prostszy szlak rowerowy.
Czy chcielibyśmy wrócić?
Tak, zdecydowanie!
To miejsce ma w sobie coś, co przyciąga — ten kontrast między ciemnym lasem a otwartym torfowiskiem, drewniana kładka z pięknym widokiem i charakterystyczna cisza.
Pewnie odwiedzimy torfowisko za rok lub dwa, by sprawdzić, jak zmienia się krajobraz i czy pojawi się więcej rosiczek.
Parking
Parking nad torfowiskiem – bezpłatny. Na kilka samochodów
Mapa
Trasa: Szlak zielony – Ścieżka dydaktyczna – Kładka przez torfowisko – Powrót tą samą drogą. Ostatni strony kawałek można zastąpić ścieżką rowerową która jest znacznie łatwiejsza do zejścia
Cywilizacja
- Wiata przystankowa na początku ścieżki
- Wiata turystyczna, ławeczki, śmietniki i miejsce na ognisko dostępne na początku ścieżki dydaktycznej
- Stoły piknikowe i ławeczki wzdłuż ścieżki dydaktycznej
Nie tacy znowu turyści 
Dodaj komentarz