Bukowa Góra w Górach Świętokrzyskich

spacer wśród buczyn i historii

Wspomnienia z trasy

Ciepły, słoneczny – wręcz upalny – dzień w drugiej połowie września. Po tygodniach spędzonych na remoncie i przeprowadzce szukaliśmy czegoś lekkiego, by odpocząć i na nowo poczuć bliskość przyrody. Tęskniliśmy za Świętokrzyskim, dlatego postanowiliśmy nieco pójść na skróty – zostawić samochód niemal pod samą Bukową Górą i zacząć spacer kilkanaście minut od jej szczytu i skalnych formacji.

Początek

Szum wiatru przynosi lekki chłód, choć w powietrzu wciąż czuć gorąco późnego lata. Przy wejściu stoi regulamin zwiedzania parku oraz tablica z oznaczeniami szlaków – małe przypomnienie, że to chroniona przestrzeń.

Wysokie drzewa lekko falują, a pod nogami wystają korzenie. Na szerokiej, wygodnej drodze towarzyszy nam jeszcze zieleń liści i śpiew ptaków.

Formacje skalne

Ciemne, zimne głazy o pofalowanej, chropowatej strukturze leżą jakby rozsypane przypadkiem – niczym kamienie, które ktoś wysypał i pozwolił im poturlać się w dół zbocza.

Częściowo porasta je mech, w którym odbija się promień słońca, rozświetlając szmaragdowe plamy.

Krążymy wokół, dotykamy chropowatych powierzchni i w ciszy obserwujemy to niezwykłe miejsce.

Formacje przypominają nam skalne formacje Beskidu Niskiego czyli Górę Zamkową oraz Piekło Dalejowskie.

Tabliczka – najwyższy szczyt pasma Klonowskiego

Przy jednej z tabliczek dowiadujemy się, że stoimy na najwyższym szczycie pasma Klonowskiego. Tutejszy las to spotkanie dwóch buczyn – karpackiej i sudeckiej – a w okolicy można spotkać łosie, jelenie i wilki.

Ścieżka edukacyjna

Wracamy tą samą drogą aż do parkingu. Przechodzimy przez drogę i wchodzimy na ścieżkę edukacyjną. Początkowo prowadzi nas szeroka, opadająca w dół droga, gęsto zarosła młodymi drzewkami. Ich intensywnie zielone gałązki muskają nasze ramiona, a las szumi cicho, wypełniając przestrzeń spokojem.

Tabliczka – początek ścieżki

Pierwsza tablica opowiada o historii regionu: „Ścieżka historyczno-przyrodnicza Bukowa Góra – Wilków im. Mariana Sołtysiaka ps. Barabasz”. To właśnie tu, w 1943 roku, odbywały się pierwsze zbiórki partyzanckiego oddziału, który szybko rozrósł się do około 300 osób. Idziemy w ciszy, wsłuchani w szum wiatru i śpiew ptaków. Czasem mijają nas rowerzyści, a spod leśnej drogi prześwituje asfalt.

Tabliczka – martwe drewno

Zatrzymujemy się przy tablicy wyjaśniającej znaczenie martwego drewna dla życia lasu. Dowiadujemy się też, czym różnią się wykroty od złomów.

Droga prowadzi coraz niżej – teren staje się bardziej wilgotny, widać koleiny z błotem i rosę na roślinach. W tym chłodniejszym lesie robi się trochę monotonnie, a rowerzyści znowu nas wyprzedzają.

Tabliczka – stacja Bukowa Góra

Kolejna tablica opowiada o leśnej kolejce, która funkcjonowała tutaj w XX wieku. Niestety nie ma informacji, dlaczego powstała. To już granica parku narodowego.

W tle bardzo głośno odzywają się ptaki. Mimo że do końca ścieżki zostało jeszcze pół trasy, decydujemy się zawrócić – droga jest dobrze oznakowana i przyjemnie zacieniona, ale spacer robi się zbyt monotonny. Wracamy w towarzystwie komarów, które nie dają spokoju.

Nasza perspektywa

Co cieszy

formacje skalne i ich spokojna atmosfera,
mało ludzi na trasie,
śpiew ptaków i szum wiatru wśród drzew,
ciekawostki z tablic, zwłaszcza o buczynach i historii oddziału „Barabasza”.

Co męczy

monotonia ścieżki, leśna szeroka droga przez las, głównie prosta, jednostajne podejście,
natrętne komary,
niedosyt informacji na tablicach (np. brak wyjaśnienia celu kolejki) i niewielka ilość tabliczek.

Spacer czy wyzwanie?

To był zdecydowanie spacer. Startując niemal pod samą Bukową Górą, nie trzeba się wysilać, aby zobaczyć główne atrakcje – formacje skalne i tablice informacyjne. Ścieżka edukacyjna jest łatwa, szeroka i pozbawiona trudności terenowych.

Czy chcielibyśmy wrócić?

Do formacji skalnych – na pewno. To miejsce ma w sobie coś wyjątkowego i warto je zobaczyć choćby przy okazji wizyty w Świętokrzyskim. Sama ścieżka edukacyjna nie była na tyle wciągająca, byśmy chcieli przejść ją całą drugi raz. Bukowa Góra ze swoją buczyną, ciszą i kawałkiem historii – na pewno zostanie w naszej pamięci.

Parking

Parking na poboczu drogi – bezpłatny. Nieduży – na 3-4 samochody. Niewielka zatoczka na poboczu drogi tuż przed wejściem na szlak.

Parking alternatywny – wzdłuż drogi asfaltowej przed wejściem na szlak znajduje się kilka zatoczek na poboczu na których można zostawić samochód a potem przejść około 800m do wejścia na szlak

Mapa

szczegóły mapy

Trasa: Parking – Kierujemy się zgodnie z oznaczeniami szlaku – Bukowa Góra – Wracamy tą samą drogą do parkingu – Przechodzimy na drugą stronę jezdni i poruszamy się zgodnie z oznaczeniami szlaku czerwonego – Przy trzeciej tabliczce informacyjnej zawracamy tą samą drogą którą przyszliśmy – Parking

Cywilizacja

Bukowa Góra- ławeczki i stoły piknikowe
Tablice dydaktyczne